bad

1.

is. məh.

1. Təndir və s. qurmaq üçün içinə keçi qılı qatılıb hazırlanan qatı palçıq.

2. Qazma evlərin ortasında palçıqdan qayrılan ocaq yeri.

2.

is. <fars.> Yel, külək. Mən aşiq, bad apardı; Bad vurdu, bad apardı; Cəfasını mən çəkdim; Səfasın yad apardı. (Bayatı). Bənd edib hər səhər bad əsər, arizi-cananə dəyər; Toxunur sərvə gəhi, gah gülüstanə dəyər. M. V. V.. Cadu qəmzələrin mənlən yağıdır; Bad əsir, zülfünü üzdən dağıdır. M. P. V.. Bad(i)-səba şair. – səba yeli, səhər əsən xəfif, sərin yel; meh. Nə yanar kimsə bana atəşi-dildən özgə; Nə açar kimsə qapım badi-səbadan qeyri. F.. Ey badi-səba, məndən ol yarə salam eylə. M. V. V.. Pərişanlıq zülfün öz qaydasıdır; Nə badi-səbadan, nə şanədəndir. M. P. V.. Badi-səba mənim dərdi-dilimi; Ol büti-zibaya dedin, nə dedi? Q. Z..

◊ Bad(i)-fənaya getmək – bax bada getmək. <Hacı Fərəc:> Bunları bir-birinə qısqırram, hər ikisi birdən badi-fənaya gedər. N. V.. Nə qədər təqsirsiz adamlar bunun dilinin və qələminin səbəbinə badifənaya gediblər. Ə. H.. Bad(i)- fənaya vermək – bax bada vermək. <Əbdül:> Gülnisənin hiyləsi, Pərinin işvəsi, pulları, havası onun <Bəhramın> başını elə dumanlandırdı ki, yazıq qızcığazı badfənaya verdi. C. C.. Bada getmək – heçə çıxmaq, puç olmaq, tələf olmaq, məhv olmaq, boşa çıxmaq, zay olmaq, hədər getmək. Vaqif sevdi bir iqrarsız bivəfa; Bada getdi tamam çəkdiyi cəfa. M. P. V.. Xain olsaq əgər bu dünyada; İrzü namusumuz gedər bada! M. Ə. S.. Onların ömrü də tez gedər bada; Hər kəs əkdiyini biçər dünyada. S. V.. Bada vermək – puç etmək, yox eləmək, məhv etmək, tələf etmək. Ey badə verən ömrünü, zünnarə yapışma. Nəs.. Yandırıb hicran odu könlümü verdi badə, gör. X.. <Göyərçin:> Canımı çöldən tapmamışam ki, ömrümü, günümü bada verim?! S. R.. Hərçi bada bad – nə olursa olsun, olan olacaq.